Bart nodigde ons uit een theatrale dialoog uit te voeren.
De spelregels zijn eenvoudig:

Speler 1 neemt een pose aan. Speler 2 zet er een beeld naast dat door deze pose wordt opgeroepen.

Speler 1 stapt uit en kijkt naar de pose van speler 2, hierop baseert speler 1 een een nieuwe pose, en zo voort.

De opdracht was om hierna één moment dat je geraakt had eruit te nemen en daar een verhaal bij te schrijven, je verteld niet sec de gebeurtenis maar vormt het tot een vertelling.

Daarna lazen we het verhaal aan de groep voor en analyseerden we het met één ander persoon: wat heeft dit verhaal over jou te vertellen?

Het boeide me enorm om het verhaal dat zo spontaan in mij omhoog was gekomen zo serieus te nemen. Echt te stellen dat het iets over mij zegt en het niet af te doen als een speelse fantasie. Juist zo'n onbewust niet geregisseerd moment vertelde mij meer over wat mij werkelijk bezig hield, dan alle slimme verhalen die ik met mijn verstand bedenk.

Hieronder een aantal citaten uit het boek van Bart van Rosmalen dat voor mij achteraf verduidelijkt wat er met mij gebeurde tijdens de theatrale dialoog en het maken van het verhaal:

'We zien dat vervoering en 'buiten-zichzelf-zijn' niet een soort gekte zijn, maar een noodzakelijke conditie om zich met toewijding en totaal met iets anders bezig te houden, op te gaan in, zich over te geven aan... Zonder zelfvergetelheid kunnen het vreemde en onbekende niet binnenkomen. Zonder die vervoering blijven we gevangen in onszelf, in ons gewone en bekende doen en laten. Dat wij in vervoering raken en ons laten meeslepen betekent dat het vreemde ons op iets aanspreekt stelt Gademer. Het resoneert met iets in onszelf dat we, aanvankelijk onbewust, nu gewaarworden. Daarom is vervoering niet alleen ons zelf-vergetelheid, maar ook een hernieuwde verbinding met onszelf. We krijgen ons 'er zijn' op een nieuwe manier terug.'
blz. 98-99 Muzische Professionalisering

Dit is het verhaal dat door de theatrale dialoog in mij naar boven kwam:

'De borsten tegen de ander gedrukt als een onuitputtelijke krachtbron.

De kans deze borsten leeg te zuigen, helemaal leeg te zuigen. Dus te zuigen: want op raakt ze toch niet.

Boven haar vlammen, onder haar aarde. De man kijkt al niet meer, is zelfs al weg.

Maar zij staat nog net zo. Onbewogen. Onuitputtelijk. Voor eeuwig.

Onder mij stuwt de draak mij gulzig op. Ik lach. Verontschuldig me. Kijk haar aan of het mag. Het moet wel leuk blijven.

Ze kijkt terug. Achter haar de barokke lijst van een schilderij. Het is veilig want het is een schilderij. Het is fictie. Zij is fictie. En ik ook. Dus, toe dan maar. Ik breng mijn lippen naar haar tepel, steek mijn tong uit. Ook ik vrouw, lach ik. Onuitputtelijk, lacht ook zij'.

Een moment in de werkplaats dat ik beleefde, gewoon met alle medeonderzoekers er bij. De kleding aan, in vervoering. Het boeit me dat dit kan, zo even uit de vastgelegde werkelijkheid stappen. Puur door jezelf in een werkvorm te plaatsen. Het spel en het onbewuste zijn ongebreidelde gang te laten gaan.
Vervolgens heb ik hier ook reflectie op toegepast en kan je hier verder mee werken. Dat werk ik hier nu niet uit. Ik leg hier alleen deze potentie bloot en ijk hem. 

'Wat hem uit alles losscheurt, geeft hem tegelijk de totaliteit van zijn bestaan terug' (Gademer 2014:130). We vergeten onszelf daardoor ontstaat er ruimte voor wat we niet direct onder controle hebben. Vanuit dat vreemde en onbekende komen we weer terug bij onszelf, maar nu inclusief het nieuwe en andere. We hermaken onszelf. In deze laatste stap blijkt dat de vervoering in het spel ons, zoals de taal dat zo mooi zegt, 'een ander mens maakt'.
blz. 99 Muzische Professionalisering