Onthecht van de emoties. Onthecht van het narratief en toch belichaamd onderzoek doen. 
Dit herkende ik in de vraag die Daan stelde, kan je je lichaam inzetten om een abstractie te onderzoeken?

Waarom doet dit ertoe? Mijn mensbeeld is dat ik meer ben dan mijn fysieke lichaam, mijn gedachten en mijn emoties. En ook meer dan de verhalen die mij verteld zijn over wie ik ben en de verhalen die ik mezelf vertel.

Ik deed in 2010 auditie voor de opleiding Modern Muziektheater aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.

Dit deed ik met het werk Solo For Voice 7 van John Cage.
Ik plaatste mezelf naakt in de ruimte en voerde verschillende handelingen uit.

Ik deed dit onderzoek naakt.
Ik snap wel goed waarom ik er op die manier mee ben begonnen.
Ik koppelde het zinnelijke direct aan de abstractie.
Ik wilde invoelen in de abstractie.
Er niet alleen over nadenken.

Ik wilde mezelf en de ander uitdagen door de zinnelijkheid heen bij bewustzijn te blijven.
Muziek bied ook die mogelijkheid. Om het zinnelijke op te roepen EN bij bewustzijn te blijven.

Ik koos er tijdens mijn auditie in 2010 voor om gebruik te maken van een narratief dat ik vanuit thuis en op mijn school (Vrije School) had meegekregen.
Het Paradijsspel waar Eva eet van de verboden vrucht.

Het meest gefascineerd was ik door deze instructies:
Waar dingen en acties die expressiviteit aangeven worden gebruikt in de lijst is expressiviteit verplicht. Anders voert de acteur het onbewogen/passief uit.

Het opende me opnieuw voor de mogelijkheid dat ik als acteur mijzelf en mijn lijf ook als instrument in kan zetten. Zonder dat dit perse psychologisch geduid hoeft te worden. Wat een bevrijding. En wat een mogelijkheid tot onderzoek bied deze onthechting!