Je werkt vanuit een functieprofiel, een beeld van wat je moet doen, kunnen, kennen en globaal waar en met wie en waartoe. Je hebt bila’s, functioneringsgesprekken en/of beoordelingsgesprekken met je leidinggevende. Je profiel legt daarvoor de basis. Dat werk je planmatig uit in wat je gaat doen en feitelijk doet in bijdragen aan de cyclus van jaarplan, begroting, midterm check en jaarverslag. Al dan niet in samenwerking met kwaliteitszorg evalueer je en verantwoord je wat je doet. Als je student bent zijn de woorden anders maar het mechanisme hetzelfde. De opleiding heeft een profiel. Je werkt toe naar een beroepsbeeld en dat laat je gaandeweg steeds meer zien.  Aanvankelijk door competenties en inmiddels meer en meer door leeruitkomsten. Je bouwt een passend portfolio op. Er is een systeem van toetsen en beoordelen. Dat is allemaal heel goed en noodzakelijk. Maar…het probleem is dat onze manieren om werken en studeren te ordenen te eenduidig zijn. Er is geen andere kant, geen contrapunt. Waar zit de speelruimte voor het onverwachte, voor dat wat niet gevraagd of aangekondigd is, maar wel ontstaat?    

Zullen we actie gaan voeren? Zodat muzisch werk in het beroepsbeeld komt? In functieprofiel, jaarplan en kwaliteitzorg? En dat dan zo inbouwen dat het niet instrumenteel wordt. Dat het niet wordt ingelijfd door de gangbare manier van werken aan een beroepsbeeld. Dat het vreemd en anders mag en moet blijven. De enige vraag aan de professional of aan de student is om óók een ander verhaal te vertellen (zeg 20% van het geheel). Wat was het ongewone? Waar was de afwijking? Wat had niemand verwacht? Waar ben je geweest? De enige eis is dat het verhaal samen met enkele anderen verteld wordt. Solo’s zijn niet de bedoeling. Even voor de sake of argument: hoe gekker hoe beter! Hoe brengen we het ‘ongewone en vreemde’ als werk terug in het werk en in de studie?

Graag horen we van concrete pogingen om dit erin te krijgen? Wat is de inzet? Wat gebeurt er vervolgens? En wat is het effect?