De spanning die erachter schuil gaat doet denken aan het moment dat een struikrover met een pistool op je borst zegt ‘je werk of je leven’. Het kom erop aan. Muzisch werk zoekt ook naar een work-life-balance, maar dan in het werk zelf. Kunnen werk en leven elkaar wederzijds meer doordingen, kunnen hokjes en scheidslijnen juist minder strikt zodat het gaat om ‘je werk én je leven’. Dat je niet je werk mee naar huis neemt maar je leven naar het werk?

Het muzische zit van oudsher sterk in de hoek van de hobbies. Kenmerkend daaraan zijn speelplezier, een gevoel van vrijheid en stichtelijk gezegd zoiets als levensvreugde. Het woord amateur duidt op liefhebben. Ook de zin ‘je kan je erin uitleven’ is veelzeggend. Maar hobbies, dat is nu eenmaal de orde, spelen zich aan de randen van de dag en in het weekeinde af. Waarom maken we ons zo vaak in zichzelf opgesloten werk niet meer open? Het is net alsof we het paard achter de wagen spannen. Kunnen die voedende bronnen meer mee naar het werk? Of worden ze dan ook opgevreten en instrumenteel gemaakt? Je zou ermee kunnen experimenteren. Zie het als een ontwerpuitdaging. Speelruimte maken om iets te doen met foto’s als je graag fotografeert, je tekeningen te gebruiken om andere gedachten uit te lokken (als je graag tekent natuurlijk), een instrument mee te nemen (of een paar favoriete spotify tracks) voor het inlassen van korte momenten zonder praten. En koken en tuinieren?

Voordat je gaat experimenteren, wat dus een goed idee is, een kleine oefening. Zet op een horizontale as allemaal kenmerken van je hobbie. Wat weet je daarin? Wat kan je? Wat leert het je? En zo verder. Zet dan op een verticale as aspecten van een project of werk waar je midden inzit. De uitnodiging, het doel, het betrekken van stakeholders, het soort  informatie die je nodig hebt. En zo verder. Ga dan, als je die rij ook hebt heel speels kijken of er op de contactpunten (het wordt een soort schaakbord met vakjes) iets gebeurt. Je zal nog verrast opkijken.