Een student wil afstuderen met een project over mentale gezondheid onder jongeren. De leraar zegt daarop dat hij het belang daarvan niet terughoort in het voorstel van de student. Wat is eigenlijk het probleem? Legitiem natuurlijk als de onderbouwing nog niet op orde is maar er is nog iets aan de hand. Het kleinmaken of niet erkennen van het probleem van afnemende mentale gezondheid gebeurt ook in de realiteit. Het zit in het vraagstuk en gebeurt in de interactie tussen de student en de docent opnieuw. Het thema roept het op als het ware.

Een parallel proces dus.

Parallelle processen zijn overal te zien en te vinden als je ze leert waarnemen.

Wat hier in het klein gebeurt, gebeurt ook daar in het groot.

In muzisch werk maken we vaak een hier-en-nu ervaring die een parallel proces zichtbaar maakt of zelfs creëert. Dat proces met enige afstand kunnen zien helpt om de grotere dynamiek te doorgronden, hanteerbaar te maken en te doorzien dat je zonder dat je het doorhebt een dynamiek elders herhaalt in het hier-en-nu, zelfs als die niet van jou is.

Wat hier in het klein gebeurt, gebeurt ook daar in het groot. In muzisch werk maken we vaak een enscenering waarin verdicht in het nu gebeurt wat ook in de werkcontext een patroon is. Je maakt als het ware een setting waarin het exemplarische even in het volle licht komt. Zoals een theatervoorstelling in het volle licht laat zien wat er tussen mensen of in de maatschappij speelt. Gekleurd door hoe de scene is ingezet.

Als je zo in het faciliteren van een muzische werkvorm kijkt wordt alles informatie. De intonatie, de volgorde waarop mensen in een groep spreken, de lichaamshoudingen, een grapje, een verspreking, een geluid op de achtergrond. De vorm wordt als het ware een groot theaterstuk waarin ook alles gebeurt met een reden.

Registreer tijdens de volgende vergadering alleen het non-verbale. Welke patronen worden er zichtbaar die je herkent? Kan je dat in het moment teruggeven aan de desbetreffende personen?