Wanneer we normaal spreken stoppen we de betekenis, de bedoeling en de boodschap vooraf in wat we tegen de ander willen zeggen. De ruimte is direct bezet en het is maar hopen dat het precies zo overkomt bij de ander als dat je wil. Dat gebeurt overigens vaker niet dan wel terwijl we wel het idee hebben dat de ander wegloopt met jouw boodschap. In muzisch werk volgen we vaak een andere route. Eerst spelen dan spreken. We open de ruimte met een interactie zoals iets maken met materiaal, een gesprek zonder woorden, een brief schrijven. De uitnodiging is dan steeds om niet vooraf teveel te bezetten met betekenis. Het nog even een beetje open houden. Stemmen als 'het moet nuttig zijn' of 'de ander moet direct begrijpen wat ik bedoel' even zachter zetten. Jezelf niet censureren en laten komen wat er komt. Om vervolgens afstand te nemen en te kijken wat het je te zeggen heeft. Vaak verras je jezelf en de ander. Iets blijkt een terugkerend thema te zijn. Een oud patroon waarvan je dacht afgerekend te hebben blijkt er toch als 'oude vriend' weer te zijn. Het blijkt dat anderen precies op hetzelfde spoor zitten. Een totaal nieuwe denk- of handelingsrichting laat zich zien.

Het even open houden dus. Vertrouwen dat alles van waarde is maar dat het mogelijk een eigen tempo kent. Of zoals Milan Kundera zegt:

'als alles is gezegd moet de ware betekenis nog arriveren'.

Nodig in het begeleiden uit tot een vorm van interactie. Vraag of mensen niet teveel willen nadenken vooraf. Zorg voor reflectie achteraf, niet alleen op de vorm maar ook op wat het heeft opgeroepen in een bepaald thema.