in zo'n hoekje, echt als kunstenaar in de hoek tussen twee bankstellen, een kist en de theatervloer, te luisteren, kijken, en tegelijkertijd te bladeren door snel meegebrachte kranten. De oefenzaal van theatergroep Aluin, Villa Concordia, je komt er als je weet waar het is, door het hek, tussen gebouwen door, onder buizen langs, daar waar mannen in witte jassen onderzoeken hoe rails slijt, het tikt. Onkruid tussen tegels door. Een grote houten deur. Daarachter zijn wij en zit ik dus in die hoek. 

Wat kan er tegelijkertijd ontstaan terwijl zij toneel maken, wat maak ik dan. Scheuren, ik begin met scheuren, extra geluid vanuit de hoek. Ik scheur uit wat past bij hun verhaal, een echo die alleen ik hoor, die alleen ik lees

Probeer orde in de chaos te brengen: zes vellen of toch zeven, teksten, woorden, plaatjes, Er ontstaan haikus: 5 lettergrepen, 7 lettergrepen, 5 lettergrepen. Over een mobiele telefoon, over die nooit stoppende, maar o zo lelijke aansteker, over dat plectrum met schildpad, over die serie gekke pennen, over twee hondjes en vervelen, over ouder worden en minder, 

over enge aankijkende gezichtjes, over galgen en proppen in de mond, over de liefde,