Stel je voor.

Wij zijn geschapen in een bepaald punt in de tijd.
Ergens in de ruimte. Hier. Eeuwen terug.
We hebben gedurende de eeuwen bomen horen vallen.
Niet gezien.
Want we hebben ons nooit om kunnen draaien.
Krekels kropen over onze ledematen.
Vogels vlogen langs onze oren.
Soms poepte er één op ons hoofd.
De regens, die steeds zuurder werden,
sleten ons aangezicht en hebben onze trekken verzacht.
Weer en wind speelden een rol in ons bestaan.
Weer en wind eisten hun tol.
Mijn buurman mist inmiddels bijvoorbeeld een arm.
Dit alles raakt ons.
Maar we zijn er nog. We staan nog.
We staan als eeuwenoude beelden die weer en wind hebben doorstaan.