Wat als je de zeggingskracht van dat wat je niet kán zeggen toch zou willen vangen?

In een persoonlijk relaas vertellen een schrijver- Anouk Saleming en een musicus- Bart van Rosmalen, ieder over de eigen uitdagingen, kansen en hobbels op de weg naar hun kunstenaarschap. Over de bepalende rol van de biografische constellatie, het ouderlijk huis, de school, de streek waar je wieg staat en het spoor van ‘toevallige’ ontmoetingen die richting geven. Een autobiografische brievenroman over taal en muziek’.

In hun gezamenlijke queeste verkennen de auteurs de grenzen van de taal en de muziek, de disciplines waarin ze gewend zijn zich te uiten. Met een rijk palet aan biografisch verhalen, poëzie, theatrale brieven, theatertekst en zelfs een aantal tekeningen komt hun zoektocht gaandeweg op scherp te staan.

Het verhaal draait om twee personages, een ‘vrouw met woorden’ en een ‘man met cello’. Zij representeren de taal en de muziek. Gegeven de lockdown waar ze inzitten is hun verlangen naar echte ontmoeting en samenspel voorlopig niet te verwezenlijken. Daarom beginnen ze een briefwisseling vol onderzoekende vragen die ze elkaar voor de voeten werpen, zowel grappig als stekelig, zowel intiem als onmachtig, totdat hun verbindende dialoog op enig moment explodeert. Wat kan de verbeelding dan nog betekenen?

Titel op twee kanten van de kaft: Vrouw met woorden- Anouk Saleming  (aan de ene kant) en Man met cello- Bart van Rosmalen (aan de andere kant).

Uit dit boek dat naar verwachting in september 2021 gaat verschijnen nu een paar fragmenten: