Er bestaat wetenschappelijke kennis, praktijkkennis en dan ook nog ervaringskennis en hoe werkt dat dan als wij elkaar ontmoeten? In jezelf kan dit al een diversiteit aan mogelijkheden geven maar in hoeverre zijn we ons bewust vanwaaruit we communiceren met de ander? Het integrale werken kan bijvoorbeeld al veel onbegrip geven tussen mensen die de dialoog voeren vanuit ervaringskennis en die dat doen vanuit de praktijk of wetenschap. Op de een of ander manier klikt er iets niet in de communicatie. Het geeft geen verbinding tussen mensen maar eerder afscheiding. Hoe zorgen we dat we elkaar zien, horen en begrijpen en zo elkaars kennis als rijkdom en meerwaarde ervaren op dat wat we al weten?

‘Het verhaal van de muzen zet juist het verbinden, het gemeenschappelijke en de bijdrage aan de openbaarheid voorop. Het muzische als tegenkracht maakt ruimte voor gedeelde zin en betekenis dwars door versplintering, hokjes, vakjes, fragmentatie, eilandjes, deelbelangen en ongelijkheid heen.’ (Uit: Muzische Professionalisering, Bart van Rosmalen)

Ik heb ervaren dat je elkaar diepgaander ontmoet door het delen van persoonlijke waarden en het vertellen en horen van elkaars verhaal. Je kunt een brief schrijven, een lied zingen of een tekening maken, het zegt zoveel meer over jou en mij dan enkel woorden. Dat biedt ruimte voor verbinding.