HUIS
Stel je voor dat je voor één moment even iemand anders zou mogen zijn? In HUIS word je meegenomen naar een onbekende locatie. Ik haal mijn sleutel op in het Hilton hotel en verdwijn achter een onbekende voordeur in Amsterdam-Zuid en ontmoet daar mijn ‘nieuwe’ familie. Er is geen plek om me te verschuilen. Ik kan niet langer alleen toeschouwer zijn. Zonder dat ik het doorheb word ik onderdeel van een nieuw ‘thuis’. Ik ben ineens moeder! Van twee zoons en een dochter, met ieder hun eigen verhalen en wensen. Die ik moet meehelpen realiseren.
Magistraal hoe je in een ruim half uur telkens opnieuw verrast wordt door de onverwachte situaties waar je in terecht komt en de emoties die daarbij horen. Tijd om na te denken is er niet. De enige mogelijkheid is invoegen en je rol spelen. Kun je dat eigenlijk nog wel spelen noemen? Of ontvouwt het leven zich gewoon? Zoals het vanmiddag voor mij bedoeld is?
Hoe bijzonder is het om bij mensen te horen die je nog nooit gezien hebt, ook al is het zeer tijdelijk? Die een ultiem beroep doen op je betrokkenheid en intimiteit, alsof je er altijd al was… Warme genegenheid van een wildvreemde blijkt in de juiste setting zomaar vertrouwd te kunnen voelen. Zou dit in de echte wereld ook zo kunnen werken?