Mij is vooral alle herkenning bijgebleven. Door er langzaam achter te komen wat ieders beweegreden is leer je een beetje wat iedereen wil, zoekt en droomt. Ik vond het allemaal zó herkenbaar. Mensen die altijd om het hoekje kijken, een gevoel hebben dat dingen anders kunnen, dat er ‘meer’ is, mensen die grote verbanden zien, niet terugschrikken van grote abstracte thema’s. Tijdens mij bachelor, maar ook tussen vrienden, zijn de dingen waar ik over nadenk en mee bezig ben altijd te groot, te veelomvattend, te abstract, misschien zelfs de idealistisch. Hier knikt iedereen instemmend als ik vertelde dat ik gefascineerd ben door hoe het komt dat mensen dingen wel weten, maar niets doen. Hoe vaag dat eigenlijk klinkt, en hoe logisch iedereen het vond - een beetje als thuiskomen. En dat ik gistermiddag met Alain een grote stoel van achterin de ruimte naar buiten sleepte, en hij zei: we lopen hier met deze gigantische stoel, niemand kijkt op en iedereen vind het volstrekt normaal. Precies dat is wat ik bedoel. Heerlijk.