Filmpje maken

Het project filmpje maken is een avontuur op zich. Ik krijg geen scenario voor ogen. Ik weet dat ik het moet doen, maar weet niet wat. Ik zeg af. Peter is niet voor 1 gat te vangen en stelt voor ter plekke vragen te stellen en het vandaaruit te laten ontstaan.

Dat zie ik zitten en durf ik aan. Het past bij ‘het geheel’.

Vlak daarvoor blijkt Bart het interview te gaan doen. Of ik richtlijnen heb. Nou nee, dat is het juist. Er komt helemaal niets.

De ochtend voor ik vertrek, blijkt er toch iets vanuit de nacht te zijn gekomen. Ik besluit een aantal boeken mee te nemen en wat andere attributen, just in case.

Ik heb altijd houvast aan concreet materiaal als ik ga spelen en improviseren.

Ik loop naar het centraal station. Bij de laatste brug, belt Bart. Of ik morgen ook kan. Meebewegen. Ja kan. Doen. Fascinerend.

De volgende dag besluit ik met de auto te gaan. Al die boeken slepen was gisteren ok en vandaag niet.

Bart en Maarten helpen en sturen. Nog 20 minuten. Nu moeten we gaan. Heel langzaam komt er vorm. Met veel eh en…..eh.

Ik ben ontzettend blij. Dat ik het aangegaan ben. Niets geforceerd heb. Dat het vorm krijgt.

Maarten stuurt me een 10 minuten versie. Mijn opdracht: terugbrengen naar 3 minuten.

Ik ga knippen en plakken, Charlotte gooit zich in de strijd, scripts worden bijgeschaafd etc.. Onmogelijk. Deze ruwe versie is wat er in zit en niets meer. De haperende 10 minuten zit vol non-verbale informatie en geeft weer waar ik in het proces ben.

Wanneer besloten wordt dat het niet getoond gaat worden, raakt het een snaar. Hoezo? Gaat het om de prestatie, het eindproduct of het proces. Ik mail Bart, hij belt mij. We zitten toch op 1 lijn. 3 minuten tonen met verwijzing naar het geheel. TOP! Ik ga publiekelijk een onaf product tonen. Iets in mij is zo ontzettend tevreden. Ik dien trouw te blijven aan iedere stap. Niet aan de uitkomst, niet aan de mooie plaatsjes, de fame & glory. Aan het onderzoek. Ik leer door dit te doen wat het ‘echte’ filmpje zou kunnen worden. Ik snap nu hoe ik een script kan schrijven en neem me voor dat te gaan doen als het zover is.

Het maken is essentieel om te weten wat er daadwerkelijk gemaakt wil worden!  

Muzisch Clown experiment

N.a.v. het gesprek met Anouk besluit ik een Muzisch Clown experiment doen. Ik heb nl. geen enkele drang om iets met mijn onderzoek te doen. En dit biedt een mooi oefenmoment voor de online MICHA conferentie in de US in juni. Hoe reageert de clown op zoom? Kun je met elkaar een scene doen? Hoe werkt het principe van focus en delen met het publiek tussen clown, partner clown, attribuut en publiek?

Het is een openbaring. Clowns zitten helemaal niet met zoom en wat er wel en niet mag, kan of hoort. Alles is spelmateriaal, mogelijk en het onderzoeken waard. Neus op, clownsenergie in en gewoon ff alles uitproberen en spelen. Luisteren en van focus wisselen, vindt zijn weg. Publiek camera uit en geluid aan, zodat het spel gefocust blijft en de reacties toch hoorbaar.

Wat is de clown toch een ongelooflijk bruikbaar onderzoeksmiddel en ingang om nieuwe zaken uit te proberen. Hulde aan de clown!