Ik ben me de afgelopen weken meer gaan toeleggen op het 'maken om het maken' om antwoord te vinden op de vraag: 'Wie ben ik als maker?'. Ik begon aan 2 a 3 nieuwe cursussen om uit te vinden wat mijn medium is en wat ik wil vertellen met mijn maaksels (zie afbeeldingen 2,3 en 4).

Daarnaast was er de zoektocht naar maken in mijn werk en het muzische instrumentarium als handvat daarbij. Die zoektocht was moeizamer. De twee potentiële contexten waarover ik in mijn onderzoeksplan schreef verdwenen naar de achtergrond, omdat ik merkte dat ik er 'geen zin in had'. Er ging geen vlammetje aan. Ik heb het wel geprobeerd (zie afbeelding 1) en de organiserende partij had er ook wat aan, maar het bracht mij weinig in mijn creatieve ontwikkeling. Ik had hier een interessant gesprek over met mijn 'buddy' Frank Evers. Het ging om een soort gemis aan 'eigen'. Ik doe een interventie die ik ergens heb opgepikt, maar het is niet van mij, ik ben niet aan het scheppen. Ik heb ook geen controle over het resultaat/ de uitkomst. 
In het onderwijsinnovatie traject was ik niet in 'the lead'. Ik heb mijn herinneringsoefening ingebracht als suggestie, maar het is door de organisatoren (nog niet) opgepikt. Ik denk ook dat dit enkel had gekund als ik het proces van het begin af aan had mogen vormgeven. het is niet een oefening die je er even ' in fietst' als de rest van het traject is ingericht met 'invul formats'.

In mijn onderzoek ontdekte ik dat mijn verlangen om de eerste onderzoeksvraag uit te werken groter is dan de tweede. De afgelopen weken kreeg ik hoofdpijn van organisatiecontexten.

In mijn zoektocht naar 'goed werk' en mijn verlangen om de eerste onderzoeksvraag centraal te stellen doet zich deze week een mogelijk toekomstscenario voor. Dit scenario betekent (voorlopig) het loslaten van mijn 2e onderzoeksvraag over maken in professionele context en een stevige demotie in mijn loopbaan. Dit wordt mijn vertrekpunt voor de komende tweedaagse...