De gitaar is mee. Er staat een vleugel in de zaal.

Tijdens het citaatgesprek bewegen we Idwer al tot spelen erop. Het is rustige prachtige muziek. Hij speelt nog eens wanneer ons spiegelgroepje bij ons komt kijken naar het tableau van onze bronnen op de rug van de vleugel. De klankkast trilt en draagt een vijftal bijzondere bronnen. Het Japanse karakter voor 'negative space', een notitieboekje met schetsen bij koans gecomponeerd door vrouwen In Japan. Een lijstje met een liedtekst over het beste van twee werelden. De bladmuziek van Chili Gonzales waaruit Idwer speelt. En mijn bron Vuurtorenwachten over hoe verhalen als vuurtorenlicht zijn in een mensenleven. De anderen leunen in op de vleugel rondom ons tableau. Het is een mooi plaatje. De muziek bundelt de aandacht als in een betovering.

Het is pauze. Kees speelt op de vleugel. Ik heb mijn gitaar omgehangen. Ik stem mijn snaren op zijn klanken. Hij stemt zijn spel af op de snaren die klinken. We jammen. Frank zet zijn contrabas rechtop. Hij speelt. Ik ben het mobielst en leun dan eens richting de een, dan richting de ander. Dan is het weer klaar.

Het is avond. We hebben in alle woestheid zitten overleggen in een oud kamertje dat mij deed denken aan Harry Potter-films. Nu zitten de tovenaarsleerlingen weer in de zaal. Bart wil spelen. Er verschijnt een Tibetaanse Lama in zijn verhaal. Drie keer spelen. Telkens erna reflecteren door lichamelijke sensaties te verwoorden en te herhalen van elkaar. We starten met stilte. Eerst is er de opluchting van de stilte. Dan, heel zachtjes, zo stil als licht, keert de betekenis terug. Woorden zijn het deel van de stilte dat uit te spreken is. De muziek begint. Dan danst Peter. Wordt er geknipt en gescheurd met papier. Gaan mensen staan in poses. De muziek bereikt een climax. Dan wordt er gesproken. En na verloop van tijd is het spel uitgespeeld. Dan zijn we weer stil. Er volgen zinnen als 'Ik voel een kriebel onder mijn voet.' 'Ik hoor dat jij een kriebel onder je voet voelt. Ik heb een zware arm...' We herhalen dit twee keer. Dan is het weer klaar.

Vrijdagochtend. Het is even pauze nadat we hebben bewogen en geschreven. Ik oefen een stuk op gitaar dat ik schreef bij een citaat uit Barts boek. Bart hoort mij spelen en vraagt wat het is. Ik zeg dat ik dit heb gemaakt bij zijn boek. Hij is er even stil van. Daarna vormen we een kleine kring met Maryse en Iris erbij. Uiteindelijk speel ik mijn stuk als 'werk in uitvoering'. Het gaat ontzettend moeizaam. De akkoorden zijn breed, de arpeggios niet aflatend en het ritme is complex. De moeizaamheid drukt ook iets uit in het citaat. Muzen maken het ijle concreet. De materie is traag. Dat is zwoegen. Maryse gaat ervan zingen. Bart gaat ervan spelen. We staan aan. Dan is het weer klaar.

Laat in de middag, bijna voordat we gaan afronden met het samengesteld gedicht, speel ik wat voor mij uit terwijl Annemiek luistert. Ze luistert op zo'n manier dat ik van alles begin te spelen wat ik ooit geschreven heb. Het voelt even onwennig in mij vingers, maar ik voel ook dat de muziek zoveel te zeggen heeft! dit mag niet verstoffen in een hoek van mijn hoofd of hart. Het is een toegang tot dat soort hoeken. Wat als ik ze weer eens wat vaker ga bezoeken?