Het onderwijstransitie dilemma

onderstaande overdenking kwam tot stand na het bijwonen van een bijeenkomst van hogeschooldocenten die met de mond beleden wat ik ook geloof:
Het onderwijs van de toekomst is geen frontaal cognitief eenrichtingsverkeer, maar bestaat uit creatieve, wederkerige, ervaringsgerichte co-creatie. Wat jammer alleen dat het nog zo vaak op een cognitieve, eenrichtingsmanier wordt overgebracht. Een neiging die ik bij mezelf ook herken.

Ik hoor en zie dat wat je zegt,
Je toont de zaak, ervaart en laat ervaren dat
Om leren echt te laten landen
In basis vaak noodzakelijk is
Om te ontmoeten, te proeven en voelen
Al zoekend te doen
Al doende te zoeken
Naar hoe en waarom
Waarvandaan en waarnaartoe
Dat weten volgt op ervaren
En doen het kunnen voorafgaat

Ik hoor en zie dat wat je zegt,
Geen eindeloos gelul van de professor vooraan
Geen tergende uiteenzetting van abstracte theorie
Geen schema’s en grafieken vanuit abstractie beschouwd
Maar passie, intuïtie en tastende verwondering.

Ik hoor en zie dat wat je zegt
En daarom heb ik om mijn steun te betuigen
Een powerpoint opgesteld van 25 slides
Met een gloedvolle onderbouwing van een uur en een kwartier
Waarbij aantekeningen onontbeerlijk zijn
om te laten beklijven in het kneedbare brein
zodat je stelling en aanpak fijn meetbaar kan worden
en’t resultaat wordt getest in een meerkeuzetoets

Reacties