De queeste van middeleeuwse ridders naar bijvoorbeeld de heilige graal kreeg richting door het zoeken naar de graal (goed uitgeled door Macintyre). Niemand wist precies wat die graal was. Maar dat het geweldig was en wonderschoon was wel duidelijk. De queeste kreeg vorm door alle scenes onderweg. Problemen oplossen. Conflicten beslechten. Jonkvrouwen redden. Vijandelijke ontmoetingen. Struikrovers. Die scenes werden de schakels van het ‘verhaal’ van de queeste. Of die graal nu uiteindelijk precies wel of niet gevonden werd deed er minder toe. De zoektocht kreeg kleur en betekenis. Niet alleen voor de zoekende maar voor iedereen die betrokken raakte in dat ‘onderweg’.

De wereld willen verbeteren is een zo grote en complexe opgave dat het is als een zoektocht naar de heilige graal. We zien dat het mooi en urgent is en hebben tegelijk weinig hoe dan precies. Maar dat wat we in het licht van de queeste allemaal aangaan en uitproberen heeft zin en betekenis van zichzelf. Daarom belangrijk dat het werk dat we doen niet alleen een middel is om een doel te bereiken, maar ook als ‘doel in zichzelf’ resoneert met het doel dat we willen bereiken.

Drie hulpbeelden:

• het droste effect waarin op het blikje een vrouw staat die een blikje draagt waar een vrouw op staat die een blikje draagt, waar een vrouw op staat….
• De theorie van de fractals waarin telkens herhalende patronen vormgevend zijn voor de kleinste structuren van zandrichels op het strand tot uiteindelijk de hele kustlijn.
• Practice what you preach, waarin ideaal dus niet alleen vormkrijgt als les, maar direct in het handelen.    

Wat zijn hele kleine goede gewoontes die je doet? Wat zou het betekenen als je die zou uitvergroten? Naar welke grotere horizon verwijzen ze?