Uit een rijk aanbod koos ik om te beginnen de workshop over samen maken om te leren aan de HKU, een intern netwerk van docenten en studenten die met elkaar creëren om te komen tot interessante nieuwe inzichten. Wat voor mij naklinkt is dat ook hier het inzicht komt van een leidinggevende in aan een kunstacademie die het spannend vind om het eigen makerschap onderdeel te laten zijn van het leidinggeven. Als de kunst niet mag toetreden tot het abstracte leiden van een organisatie, kan je jezelf dan wel volledig inzetten? Juist deze kant weer meenemen leidt tot het inzicht dat hierdoor het persoonlijke weer een plek krijgt en eigen waarden een rol mogen spelen in het aansturen.

Voor de volgende workshop ontving ik een handgeschreven envelop van de politie. Dat vond men thuis toch wel spannend: “wat heb je gedaan?” maar ik deed alleen maar mee als deelnemer aan een online ontwerpsessie. Heel interessant, goede gesprekken en in de inmiddels onsterfelijk geworden break out rooms wordt in kleine groepjes ‘werk in opvoering’ gedaan. We maken elk op de eigen plek en dat komt samen in het gesprek dat volgt. Hoe goed ook voorbereid en uitgevoerd (echt indrukwekkend) het resultaat komt voor niet tot een echt gevoel van samen maken. We hebben allemaal een bijdrage geleverd, het resultaat is een collectie bijdragen, het wordt nog niet een eenheid. De synthese komt voor mij onvoldoende uit de verf. En ik merk in deze en andere sessies (ook buiten musework) dat dat steeds het geval is. Je komt tot een bepaald punt, maar er lijkt een bovengrens te zijn aan wat digitaal haalbaar is.

Onze eigen workshop dan… Futures Thinking! Ook hier staan we voor de uitdaging om toekomstbeelden te creëren door online in een klein groepje met elkaar aan het werk. Eerst een introductie waar we de semiotiek, de leer van het betekenen van woorden vertalen naar ontologie. Ook objecten en artefacten vertellen hun eigen verhaal en de betekenis hebben zij van zichzelf en niet van de woorden die wij eraan geven. We gebruiken de situatie dat iedereen op eigen plek zit en vragen de deelnemers op zoek te gaan naar signalen in de eigen omgeving die een boodschap vanuit de toekomst vertellen. Objecten, tastbare en aanwijsbare artefacten die ontstaan zijn op de golven van een beweging die naar een toekomstperspectief bewegen. In de discussie verzamelen we de beelden. Boeiend om de verschillende verhalen en beelden van de deelnemers te zien over bijvoorbeeld de toekomst van mobiliteit in de stad. Ook hier merken we dat de online werkelijkheid vooral het delen faciliteert en niet tot een gezamenlijke synthese leidt. De collectieve creativiteit blijft hem hier zitten de veelheid en niet in de eenheid.