Reflectie op het maken van het Cahier

Het proces van deze publicatie was erg bijzonder. In gesprek met Suzan en Mieke waren we aan het discussiëren over het onderwerp van de tekst en hoe dit onderwerp tot leven moest komen voor de lezer. De rede van Bart was namelijk vanuit filosofisch gedachtegoed ingestoken. Een sterke onderlegger. De woorden kwamen meer toen hij ze ter plekke uitsprak in de lezing zelf. Bij het teruglezen ging er iets verloren. Het cellospel dat hij gebruikte om voorbeelden van muzikale illustraties te voorzien, intonaties die in de platte tekst niet voelbaar waren. Hoe hiermee om te gaan?
De eerste gedachte was om de ‘wendingen’, kleine praktische zinnetjes gekoppeld aan de eigenschappen van de 9 muzen, een plek te geven in het Cahier. De lezer uit te nodigen van plek te veranderen of in het Cahier te tekenen. Maar waar in de tekst moesten ze opdoemen? Ik printte op aanraden van Mieke de lezing op A3 vellen uit en hing deze in ons kantoor. (FOTO) Het was een wonderlijk gezicht, vooral toen Bart binnenkwam en als het ware ín zijn eigen lezing plaatsnam. 
Als aanvulling leek het ons goed om ook het cellospel te kunnen laten klinken. Hiervoor heb ik de stukken van Bart die hij speelde tijdens de lezing achter QR-codes geplaatst zodat je als lezer direct vanuit het Cahier naar het cellospel kan worden geleid. 
In de vormgeving van het Cahier hebben we op sommige pagina's ruimte gelaten om de oproep van de wendingen een plek te geven. Een wending na elk hoofdstuk bijvoorbeeld is: 'Schrijf na het lezen van dit hoofdstuk kort iets op voor jezelf.’. 
Door de lezer uit te nodigen om in het Cahier te werken veranderd deze persoon van toeschouwer naar participant. Je maakt iets mee.
Als aanvulling op zijn eigen theatrale lezing heeft Bart een aanvullend artikel geschreven ’Te mooi om waar te zijn’. Dit benaderd vanuit het ‘maken’ en de ‘ervaring’ hoe krachtig maar ook hoe vluchtig het idee van muzisch werken is. 
Niet alles is in de woorden van mijn theatrale lezing te zeggen. Dus nu eggen wat er nog gezegd moet worden, lukt me niet. Laat ik daarom denkbeeldig met een groot armgebaar even alle boeke, gedachten en concepten van tafel vegen. Met een geraas valt alles op de grond. Laat het daar in wanorde maar even liggen. Ook de cello gaat aan de kant: geen muziek, geen oefening, geen verhalen nu. Alles opzij. (B.v. Rosmalen, 2019)
Al met al een heel bijzonder en gelaagd project waar ik erg trots op ben. Dank @mieke, @suzan en @bart voor deze samenwerking. Ben je geïnteresseerd geraakt in het Cahier en zou je er graag een ontvangen? Stuur me een mail en ik stuur er een naar je toe! niek.pronk@hku.nl

Reacties