Lotte van den Berg
Is deel van: Programma 4 juni
Met elkaar gaan we aan het werk rond sterfelijkheid. Hoe haar toe te laten op een gezonde manier, in ons zelf, tussen ons, in de wereld die we vormgeven? Nu wordt het sterven in sommige delen van de wereld afgedwongen, opgelegd. Terwijl we er elders (hier, in het geprivilegieerde Europa) alles aan doen haar niet te zien, te voorkomen, te verbergen. Kunnen we ruimte vinden, allereerst in onszelf, om hier anders mee om te gaan? Kunnen we een voorstel doen?
ik voel in mij
de wens om te leven
sterk en doorbloed
maar ook
de wens om te leven met een sterfelijk lichaam
een lichaam dat kwetsbaar en teer is
dat ooit
als het haar tijd is
opgeeft
loslaat
wegvalt
uitblaast
daar over denken
dromen
voelt als noodzaak
natuurlijk en sterk
daarin belemmerd worden
vanuit angst voor het einde
verstikt me
alsof ik iets moet zijn
wat ik niet ben
ik wil niet doen
alsof ik altijd blijf
niet doen
alsof ik veilig ben
niet doen
alsof het sterven
slecht is
falen is
falend is
het leven is geen gevecht
de dood geen mislukking