Het is maar een eenvoudig filmpje. Een dagelijks tafereel dat je aan een Nederlands strand tegen kan komen. Waarom blijft het me dan intrigeren? Er is iets in dat ik kennelijk niet kan zeggen. Dat trekt me er telkens naar toe.

Ik moet denken aan het boekje ‘zes memo’s voor het volgende millennium’: vijf lezingen / essay’s uit 1985 en 1986 van de Italiaanse schrijver Italo Calvino. In het eerste essay over lichtheid komt de mythe over Perseus en Medusa naar voren.

Calvino benoemt de verleiding die hij voelt om de mythe ‘uit te leggen’ en er een ‘methode’ in te zien. Maar hij weet ook dat elke interpretatie afbreuk doet en de mythe ‘verstikt’. Dan komt de zin die ik vaak herlees:

‘Met mythen moet je niet te haastig omspringen; het is beter ze in het geheugen te laten bezinken, elk detail uitvoerig te overdenken en je gedachten erover te laten gaan zonder hun beeldentaal te verlaten. De les die we uit een mythe kunnen halen bevindt zich in het letterlijke verhaal, niet in wat wij er van buitenaf aan toevoegen’.

Laat ik dit strandbeeld, deze zeegang, op die manier benaderen. Openhouden. Toelaten. Bezinken. Overdenken dicht bij het beeld blijvend.