6- schrijven in een gesprek

Is deel van: Wendingen

Lukt het om even stil te staan bij wat er is gezegd en kun je daar voor jezelf kort over schrijven?

"Begrijpt de ander eigenlijk waar ik het over heb?" Dat speelt bij iedereen altijd wel een heel klein beetje mee. "Word ik wel begrepen? Komt het over?"
En andersom speelt het ook: "als de ander iets vertelt, begrijp ik dan wat hij zegt? Gaat wat zij zegt niet mijn petje te boven?" 
Terwijl we met elkaar praten reiken we als het ware naar elkaar uit. Ik kijk daarbij naar de ander: verstaat hij wat ik zeg? Versta ik wat zij zegt?
Na al dat naar elkaar uitreiken is het misschien fijn om even voor jezelf te schrijven. Als het spreken stopt, schrijf je associatief op wat er in je opkomt, of wat het belangrijkste moment voor je was.
Door het schrijven draait de beweging om: je reikt niet langer uit, maar keert even terug bij jezelf en dan blijkt dat daar allerlei materiaal ligt. Ideeën, gedachten, zinnen, passende woorden die je vervolgens weer in het gesprek kunt brengen. 

Er is een verband tussen deze wending en Clio, de muze met het schriftje, die bij een gebeurtenis of scène komt staan om terloops op te tekenen wat er gaande is. Als zij schrijft, dan vertraagt ze de tijd en vat datgene wat gezegd moet worden in geschreven woorden, die anders zijn dan gesproken woorden.

"Direct in het verlengde daarvan ligt de vraag welke taal er eigenlijk gebruikt moet worden om kennis over te dragen? Wat is de taal die niet alleen in de taal blijft hangen, maar aanzet tot navolging? Wat is de taal die terugbuigt naar- of dicht bij de praktijk blijft?"

- van Rosmalen (2016)

Lees hier verder in het boek Muzische Professionalisering

 

Reacties