Kritische reflectie. Wat viel op? 

We kozen misschien wel door het kader van de nacht voor de literatuur voor een poezie-aanpak, dus de focus op teksten Anouk met cello Bart. Op zich prima maar ook een paar maars.....

1- Onze boodschap. Wat is die? Waarom maken we wat we maken? maatschappelijke kritische toon in de trant van volgers/makers of systeem/tegenkracht of 'wees een reiziger'. Onze boodschap/missie is altijd zoiest als 'je kan het' doe het! we spreken luisteraars aan om ze in beweging te zetten. Deden we dat nu ook?

2- De wereld van de tekeningen waar we 'in' spelen: wat mis je als die er niet is? Hier weet ik het minst op te zeggen. Maar het klopte niet echt dat we er in de inleiding van Antoine wel naar verwezen, maar dat ze er niet waren. ze horen als het ware in dat kleine maar belangrijke verhaallijntje 'tegen alle andere stemmen in ging ik tekenen en jij schreef terug'. en dat dat nog steeds gaande is. dialoog/ vrijheid etc. wereld die we zelf opeisen.

3- De tussen teksten van Bart en Anouk die de toehoorders/ deelnemers op een juist been zetten. Wat doet dat als het weg blijft? wie wij zijn in relatie tot wat we doen. Zie ook hierboven. persoonlijk maken en/of anecdotiek die op juiste been zet helpt toch ook op niveau van een nummer. kan soms heel scherp zijn zoals 'ik voel mij soms zo': en dan ik duw etc.

4- De cello speelde wel, maar verhief niet zijn stem als personage. daarin zit altijd die thematiek van zenden versus ontvangen. en bewustworden van materialiteit en ding dat terug praat.

Eerder deze week werkten we bij de politie. Daar leerden we politiechefs om hun persoonlijke biografie in verband te brengen met hun project. Grappig genoeg doen we dat zelf nog maar beperkt.

Welk inzicht haal ik hier uit? Het bijzondere van Bart&Anouk en hun project maangezichten is dat het heel gelaagd is. en de uitdaging is om al die laagjes er altijd te laten zijn: zelfs als we maar 10' mogen maken.