Het werk van Eline Peek wil ik exposeren bij De Baak, maar zij zegt mij: vraag even na of mijn werk wel gewaardeerd wordt. Ik schrik van haar vraag. Werpt de kunstenaar nu zelf een drempel op? Heeft zij zulke nare ervaringen dat zij dit standaard vraagt?
Ik voel me in een positie gedrukt waar ik niet wil zijn. Voel me uitgedaagd: ga ik voor haar werk staan en gaan we het gewoon exposeren. of volg ik haar voorzichtigheid en vraag ik de Baak of het okay is. 
Ik onderzoek deze vraag op het festival, 

2) ik neem het werk oud roze van Eline Peek mee. Zij is bereid dit voor dit festival af te staan als onderzoeksobject.

Een schilderij van een oudere vrouw in een grote onderbroek. 

Ik ontdek hoe er verschillend naar dit werk gekeken wordt.

Krachtig zoals ze daar sta in haar onderbroek,

kwetsbaar.

Maar ook: moet ik hier naar kijken, een blote vrouw. het confronteert met eigen schaamte, seksualiteit.

Het gesprek er na helpt om samen de schaamte te bespreken. De diversiteit in zien en waar je zelf op geraakt wordt met het kijken naar deze vrouw. Hoe kijkt ze naar je? Welke blik lees je? En welk gesprek gaat ze met jou aan?

Aan het einde van de dag komt Martin Groenhuis van de Baak langs voor de lezing van Bart. Hij ziet het f van Eline en heeft direct de link met mij. Hij durft het wel aan het te plaatsen bij De Baak. Dan is er gesprek, zegt hij.

Ik durf het bijna op te hangen. Met mijn ervaringen van vandaag als argumentatie. Dat er een gesprek ontstaat over zienswijzen, soms door de schaamte heen. Ik ga het voorstellen bij De Baak. 

http://www.musework.nl/nl/page/6256/blote-en-kwetsbare-vrouwen-exposeren

http://www.musework.nl/nl/page/6264/blote-kunst-met-mieke