De jongen stuurt het meisje de wereld

het stuk dat zij, vanuit haar raam, niet kan zien

ook niet als ze op haar tenen gaat staan

Het meisje houdt de wereld in haar handen

dat nieuwe stuk dat ze niet kent

alleen de blik waarmee het in haar handen is gelegd, kent ze

ze gaat op haar rug liggen

ze legt de wereld op haar buik

en slaat haar handen er om heen

ze ruikt het zand, de zee

het zweet van onbekende lichamen

ze hoort de stilte van de bergen

ze is blij met de regen die daar ook valt

ze weet dat afstand niets zegt over nabijheid

de lakens van haar bed voelen verder weg dan de jongen

die in haar verbeelding zijn lichaam om haar heen krult

ze hoeft haar huis niet uit om een reiziger te zijn

ze wiegt de wereld op haar buik

en stelt zich al het leven voor dat nu tussen haar en hem in zit