Momenten

Een tocht langs projecten in Rotterdam. Hoe is de Rotte een verbinding in plaats van scheiding geworden tussen het oude Noorden en Crooswijk? Wat kan er met leegstand in handen van bewoners die delen? Hoe is Djemaa el Fna zo enorm groot en gedragen geworden? Hieronder enkele momenten....
    • De jongen staat aan ‘zijn’ rivier waar hij een tijdelijk eiland bouwde om de mensen van beide oevers te verbinden. Nu rukt hij op. Er kwamen drie tijdelijke eilanden en nu overwegen ze ook over het water richting centrum te gaan.
    • Hij bewoog zich weer naar een volgende plaats toen de concepten van food, fashion, vaste voet aan de grond kregen. Want hij kon het niet meer betalen. Dus eerst de kunstenaars, de pioniersplanten, dan de meer winstgevende concepten. Maar niet alleen de tragiek van de pionier die verder moet, maar ook de enorme gelaagdheid.
    • Het gaat over de mensen zelf. Ik zit naast een bord met foto’s van mensen dat aan de muur hangt in klooster het oude noorden. Allemaal gezichten die mij aankijken. Verschillende culturele achtergronden. Verschillende generaties. Het gaat over de mensen zelf.
    • De begane grond van de kleine woningen wordt gebruikt en ingezet voor gemeenschappelijke functies. In een klein kamertje aan de straatkant staat een wasmachine. Ernaast de biologische zeep. Het is de self-service wasserette voor de buurt.
    • Daarachter is er een werkplaats met hout en met zagen. Door een deur naar rechts kom je op de begane grond van een naastliggende woning. Daar wordt bier gebrouwen en zijn er zitjes van eenvoudig hout.
    • Hij vertelt over hoe ze de ‘gemeenschappelijkheid’ stap voor stap moeten (her)ontdekken. Die lijken we te zijn verloren. Ook al is de ruimte gemeenschappelijk, aan diegene die zich er het meest voor inzet, diegene die er het vaakste komt gaat ‘eigenaarschap’ hangen. Zoals in het verwerven van gebruiksrechten. Dus elke volgende sociale stap moet worden uitgevonden.
    • We lopen een smalle en versleten houten trap op naar de eerste verdieping. Een blauwe metalen reling dient als leuning. Mij verbaast hoe ‘thuis’ ik me voel. Het voelt onmiddellijk goed om de ruimte te delen ook al zijn we met velen, een invasie. Praktijkonderzoekers op smalle vensterbanken gezeten.

     

    Reacties