Bron
Het Vogelhuis – Eva Meijer
Een portret van Len Howard. Deze Britse onderzoeker bestuurde in haar huisje op het Engelse platteland in de jaren 30 en 40 individuele vogels rond haar huis. In haar werk liet zij zien hoe individuele vogels van eenzelfde soort zich verschillend gedragen, met eigen manieren en gewoonten. Destijds verguisd door biologen, die gewend zijn organismen te beschouwen als vertegenwoordiger van hun soort in plaats van individuen. Ik zie parallellen met onderwijs, waarin we (langzaam) leren dat al onze studenten (en docenten) ook individuen zijn, met hun eigen gedrag, ontwikkeling en manieren van leren.

Moment
Samen dansen in de modder en composteren voor duurzame ontwikkeling. Geïnspireerd door mycelia of schimmelnetwerken, bouwen we aan een mycelium in onze organisatie. Onze duurzaamheidsambassadeurs leggen verbindingen door en tussen de formele lijnen in onze organisatie. Zoals een mycelium voedend is (voor bomen bijvoorbeeld) én afbreekt wat dood en ziek is, willen ook wij voedend zijn voor nieuwe en veelbelovende initiatieven en tegelijk de afbraak stimuleren van structuren die niet meer voedend zijn. Daardoor komen er mensen en middelen vrij om werk te maken van anders denken en anders doen. Schimmels beginnen klein en nemen de tijd. Wij ook.
Niet één moment, wel een beweging.

Protestsongs
The Future, van Prince. Het voelt voor mij als een protestsong, maar is misschien niet zo geschreven. Dit funky nummer werkt in tekst en muziek soms verstorend, maar neemt je toch lekker mee. Ik blij me afvragen wat hij ermee wilde zeggen of dat het toch slechts filmmuziek is.

Janelle Monáe zet met Let’s Get Screwed een heerlijk protest neer tegen… tegen wat eigenlijk? Ik denk aan oorlog, misinformatie, scheve machtsverhoudingen tussen landen, genders, mensen, enzoverder.

Nog een keer Prince. In Welcome to America protesteert hij tegen kapitalisme, neoliberarisme en andere manieren waarmee we onszelf uitbuiten.